Zondag 11 april 2010, zal voor mij de boeken ingaan als de dag dat ik mijn eerste marathon liep. De 30e Fortis Marathon Rotterdam. Na maanden van voorbereiden is het mij gelukt om de marathon uit te lopen. Met gemengde gevoelens stapte ik na 4.13.05 uur over de finisch.
In de ochtend al vroeg op pad. Eerst mijn moeder opgehaald. Deze zou samen met mijn vriendin onderweg voor de aanmoedigingen gaan zorgen. Daarna werd er koers gezet richting Spijkenisse. De auto werd bij vrienden in Spijkenisse geparkeerd om vervolgens met de metro naar de Coolsingel te reizen. Na mijn startbewijs opgehaald te hebben werd het al tijd om naar het verzamelpunt bij het Politiebureau te gaan. Natuurlijk was er nog even tijd voor een groepsfoto.
Toen een klein probleem, waar laat ik mijn tas. Wilde mijn moeder of mijn vriendin niet opzadelen met een zware sporttas. Gelukkig wist John waar het Albeda college was. Dus snel even met John de tas weggebracht. Mooie gelegenheid om gelijk even warm te lopen.
Daarna naar startvak E. Het duurde even voor we binnen waren. Even na 11.00 uur was het dan zover. We mochten vertrekken voor onze marathon. Mijn eerste marathon. Ik wist niet wat mij te wachten stond. Mijn langste afstand was tot nu toe de 30 van Schoorl. Ik maakte me van tevoren wel zorgen om mijn knie. Deze is de laatste tijd wel wat gevoelig/geirriteerd. Bovendien was is bloednerveus. Had ik wel genoeg getraind. Drie trainingen in de week en maximaal rond de 190 kilometer per maand is niet veel. Maar ja, ik zou wel zien waar ik uit zou komen.
Ik had van tevoren met
John afgesproken dat ik zolang mogelijk bij hem zou proberen te blijven. Hij zou voor een tijd binnen de vier uur gaan. Mijn doel was om in eerste instantie de marathon uit te lopen. De tijd was voor mij minder intresant. Het ging goed en de kilometers vlogen voorbij. Ondanks de de harde koude wind. Op een gegeven moment liep
Maurice ook weer naast ons. Deze waren we in het startvak kwijt geraakt. Rond het 20 kilometerpunt vond Maurice het genoeg geweest en stapte hij uit. De voorbereiding was niet best geweest de laatste tijd. De eerste 21,1 kilometer werden vervolgens in 1.59.15 uur afgelegd. Dit was volgens John iets te langzaam om zijn doel te bereiken. Dus ging het tempo iets omhoog. Bij de verzorgingspost even voorbij de 24 kilometer, viel er een klein gaatje tussen John en mij. Heb nog wel geprobeerd om erbij te komen, het wilde echter door de drukte en het tempo niet van komen. Ik had ook geen zin om te gaan forceren en later de rekening gepresenteerd te krijgen.

Dus verder op eigen kracht en tempo. Het ging goed. Zelfs heel goed volgens mijn gevoel. Het 30 kilometerpunt werd dan ook gepasseerd op 2.48.30. Een tijd net onder de vier uur was volgens mij nog mogelijk. Echter rond het 32 kilometerpunt ging het fout. Mijn linker knie begon pijn te doen. Even rekken en strekken en toen weer verder. Het 35 kilometerpunt werd gepasseerd in 3.19.33. Ruim 31 minuten over de laatste 5 kilometer. De pijn werd steeds erger. Hardlopen ging steeds moeilijker. De tijd van 4 uur werd uit het hoofd gezet. Het doel was alleen nog maar de finisch halen. Gedragen door het publiek werden de laatste kilometers afgelegd. Het tempo was laag, soms even wandelen om vervolgens weer verder te gaan. Uiteindelijk werd de finisch gepasseerd in 4.13.05.

Ja wat moet ik er van zeggen. De dag er na zit ik toch met een dubbel gevoel een stukje te typen. Moet ik blij zijn of teleurgesteld. Ik heb mijn eerste marathon gelopen. Ik heb hem uitgelopen en dat met maar drie trainingen per week en een maandtotaal van maximaal 190 kilometer.
Toch heb ik het idee dat ik onder de vier uur had kunnen finischen. Ik ga de komende dagen even rustig aan doen. De knie laten herstellen en af en toe de fiets maar weer eens pakken. Een volgende marathon? Geen idee, misschien Amsterdam. Zal er komende tijd even rustig over nadenken.
Na afloop was er in het NH hotel de overhandiging van de cheque aan de hartstichting. De harTlopendewebloggers hadden bij elkaar toch maar even 4712 euro opgehaald.
Ik wil hierbij Ipodhoes, Opel Purmerend en C1000 Purmerend bedanken voor hun bijdrage.
Het werd vervolgens de hoogste tijd om met de metro naar Spijkenisse te reizen. Na een vette hap werd vervolgens naar huis gereden. Even na achten waren we vervolgens weer thuis.
Hierbij wil ik iedereen bedanken voor de aanmoedigingen en steun onderweg. Maar ook voor de adviezen en aanmoedigingen in de maanden voor de marathon.